Άλλος ένας από τους πολλούς…
Τι θα κάνουμε με τον καινούριο αγαπητικό? Ό,τι και με όλους τους υπόλοιπους, αφού δεν θα είναι παρά ένας από τους πολλούς…
Η «απουσία» των Η.Π.Α. από τα λατινοαμερικάνικα πράγματα –πάντα σε σύγκριση με το παρελθόν- ξενίζει πολλούς. Ας μην κάνουμε το λάθος να την ερμηνεύουμε ως αδυναμία όπως έκαναν με ενθουσιασμό πολλοί, αφού
-) η κυβέρνηση Μπους είχε χοντρά παλούκια να πηδήξει (και μάλλον έγινε το αντίθετο) : Ιράκ, Αφγανιστάν, οικονομική κρίση εντός και εκτός ΗΠΑ κτλ ενώ,
-) σκεφτείτε τι συνέβη τα τελευταία χρόνια στην περιοχή με βορειοαμερικανική βοήθεια εν μέσω αυτής της «απουσίας»… Πραξικοπήματα, χρηματοδοτήσεις, επιχειρήσεις… Που να μην ήταν και αδιάφοροι δηλαδή.
Η απουσία συγκεκριμένης ατζέντας για τα λατινοαμερικάνικα θέματα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στην ατελείωτη προεκλογική εκστρατεία των δύο υποψηφίων. Με την νίκη του Μακ Κέιν ο οποίος καταριέται τα «αριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής», υπεύθυνος για θέματα Λατινικής Αμερικής θα τοποθετούταν πιθανότατα ο Otto Reich, παιδί της ακροδεξιάς από τα λίγα, με μεγαλύτερο αστέρι στο βιογραφικό του, την ανάμειξή του στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας… Και μόνο στο άκουσμα του Reich, οι Λατινοαμερικάνοι πάγωσαν.
Με τη διαφαινόμενη νίκη του Obama προσπάθησα να ψάξω κάποια πράγματα (μέσα από τις ΗΠΑ) για τα όσα μπορεί να έρθουν στο μέλλον. Το οποίο δεν προοιωνίζεται καλό για τα φιλαράκια μας κάτω…
Υπουργός Εξωτερικών ίσως να είναι ο Anthony Lake, σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής επί Κλίντον και του οποίου η σφραγίδα βρίσκεται κάτω από αρκετές αποφάσεις για βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια κατά τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Ο Ομπάμα, απών όπως και ο Μακ Κέιν από τα λατινοαμερικάνικα καθέκαστα, τον Μάιο έδωσε τα πρώτα σαφέστατα δείγματα γραφής: η πρώτη επίσκεψή του που είχε σχέση με Λατινική Αμερική ήταν στο Κουβανοαμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα, μια οργάνωση αποτελούμενη από Κουβανούς μετανάστες/ εξόριστους… Ένα δεκαετρασέλιδο που συνόδευσε την εκεί παρουσία του, διατύπωσε κάποιες θέσεις, εξαιρετικά αόριστες (του τύπου political freedom/democracy, (2) freedom from fear/security, and (3) freedom from want/opportunity) τις οποίες οι Βορειοαμερικάνοι έχουν αποδείξει ότι δεν εφαρμόζουν παρά μόνο θεωρητικά. Λίγο πιο πριν όμως, τον Φεβρουάριο, σε μια ομιλία του στην Virginia, δεν είχε διστάσει να χρησιμοποιήσει την στοιχειωμένη –αποικιοκρατικής αντίληψης- έκφραση «πίσω αυλή» για την Λατινική Αμερική…
Οι Βορειοαμερικάνοι λένε ότι με την αποπληρωμή των χρεών της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Βενεζουέλας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), έχασαν τον βασικότερο διεθνή οργανισμό-μοχλό ελέγχου στην περιοχή. Εκτός του ΔΝΤ (που κάποιοι άλλοι προσκυνάνε-αλλά είναι πέρα των ορίων αυτού του blog), η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου επίσης εκτοπίστηκαν από τους Λατινοαμερικάνους τα τελευταία χρόνια, οπότε τα μέσα χειραγώγησης της περιοχής χανόταν το ένα μετά το άλλο. Το πρόγραμμα του Ομπάμα βασίζει πολλά στην ανάνηψη των οργανισμών αυτών για την ανάκτηση του ελέγχου επί της περιοχής… Φιλοδοξεί να δημιουργήσει την “Energy Partnership for the Americas” μια περιφερειακή συμμαχία στον τομέα της ενέργειας που κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν θα είναι παρά ένα εργαλείο μεταβίβασης της λατινοαμερικάνικης ενέργειας στους προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς.
Επιπλέον θα γίνει προσπάθεια αλλαγής των εμπορικών συμφωνιών NAFTA, CAFTA και FTA με Μεξικό, χώρες της Κεντρικής Αμερικής και Κολομβία. Αν και ο μίστερ Ομπάμα παλινδρομεί, έχει κατά καιρούς πχ. υποστηρίξει την NAFTA.
Ο Ομπάμα έχει πει ότι θα συνεργαστεί με «τις αριστερές κυβερνήσεις» στην περιοχή, «συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Τσάβες». Πολλοί αρθρογράφοι καλούν τους Δημοκρατικούς να σταματήσουν την παραδοσιακή πολιτική των ΗΠΑ, που ευνοεί τις σχέσεις αποκλειστικά με τα κράτη-φερέφωνα της περιοχής αποκλείοντας τις συνεργασίες με αυτούς που ζητούν οποιαδήποτε μορφή αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Η πολιτική του στην περιοχή, θα είναι κατά τους υποστηρικτές του «μια πολιτική που θα βλέπει λιγότερο την Λατινική Αμερική ως έναν μικρό εταίρο (junior partner) με συγκεκριμένα στρατιωτικά και πολιτικά θέματα προς επίλυση και περισσότερο ως έναν αυτόνομο, πολυπλουραλιστικό και ανεξάρτητο γείτονα». Στο επίσημο σάιτ του όμως διαβάζουμε ότι αυτός και ο αντιπρόεδρος Joe Biden «θα ενισχύσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, με την υιοθέτηση πολιτικών που προωθούν την δημοκρατία, τις ευκαιρίες, την ασφάλεια και θα φερθούν στους εταίρους του ημισφαιρίου με αξιοπρέπεια και σεβασμό». Πως το βλέπετε αυτό, αν όχι εξαιρετικά επικίνδυνο..?
Ο Ομπάμα φέρεται ενοχλημένος από την μυωπική πολιτική των Ρεπουμπλικάνων στην περιοχή και την δημιουργία ιδιαίτερων προσωπικών σχέσεων, όπως αυτής του Τζόρτζ Μπους με τον Ουρίμπε, πρόεδρο της Κολομβίας. Παρόλα αυτά η Κολομβία θα παραμείνει βασικός άξονας της πολιτικής της Ουάσινγκτον στην περιοχή. Δεν είναι μόνο ο μόνος σοβαρός τους σύμμαχος μαζί με το Μεξικό, αλλά και η χώρα που φέρνει στην πάντα αχόρταγη αυτοκρατορία το stuff… Φυσικά για οτιδήποτε έχει να κάνει με ναρκωτικά υπόσχεται ότι θα ξεριζώσει το κακό από την ρίζα, όπως όλοι οι Βορειοαμερικάνοι πρόεδροι.
Η ιστορία με τα ναρκωτικά θα έχει επιπτώσεις και στο Μεξικό, που τείνει να γίνει νέα Κολομβία ως διακομιστικό κέντρο. Ακόμα και ο Ομπάμα όμως αναφέρει ότι «τεράστιο μέρος της χρηματοδότησης προς την Κολομβία χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς»…Το CNN και τα δυτικά μμε ακόμα να πάρουν πρέφα..? Επιπλέον ακόμα και μέσα στις ΗΠΑ, η πολιτική του Ομπάμα πριν καν αρχίσει να εφαρμόζεται, δέχεται κριτικές: πως είναι δυνατόν να υποστηρίζουν τον «διάλογο με τις αριστερές δυνάμεις», την στιγμή που χρηματοδοτούν ουσιαστικά τον κολομβιανό στρατό να επιχειρεί εναντίον των FARC και τόσων άλλων..? Και να ταν μόνο η Κολομβία…
Το Περού, από τους λίγους εναπομείναντες φίλους της Ουάσινγκτον στην περιοχή θα συνεχίσει να ξεζουμίζεται από την εμπορική Συμφωνία που έχει με τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα δεν έχει λόγο να την αλλάξει.
Το ίδιο αντιφατικά φαίνονται τα πράγματα για την Κούβα. Έχει υποσχεθεί άρση των περιορισμών στην αποστολή εμβασμάτων, κλείσιμο της βάσης κρατουμένων στο Guantanamo (να ένα καλό βήμα) αλλά και την άρση απαγόρευσης ταξιδιών στη χώρα από τις ΗΠΑ (εδώ και χρόνια την ετοιμάζουν ως «τουριστικό παράδεισο»μόλις πεθάνει ο Κάστρο). Δεν έχει υποσχεθεί όμως και άρση του εμπάργκο, αφού «σκοπός του είναι να ενδυναμώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις» του νησιού, μέσα και έξω από αυτό.
Παρόμοια «ενδυνάμωση δημοκρατικών δυνάμεων» προβλέπεται και απέναντι «στον λαϊκιστή» Τσάβες στην Βενεζουέλα, οπότε καταλαβαίνετε ότι θα έχουμε πολλά επεισόδια. Τα οποία θα καλυφθούν από υπέροχες κουβέντες, όπως αυτές που ήδη εκστομίζονται, όπως πχ. «ανάγκη για διάλογο και συνεργασία με τις αριστερές κυβερνήσεις της περιοχής». Άλλωστε όπως διατείνεται η διαφαινόμενη νέα κυβέρνηση, η άνοδος «λαϊκίστικων δυνάμεων» στην εξουσία σε χώρες όπως η Βενεζουέλα και η Βολιβία, ήταν αποτέλεσμα ενός «κενού εξουσίας» που δημιούργησε η απουσία των ΗΠΑ και όχι ιστορική εξέλιξη και ανάγκη. Επιπλέον, βασική στρατηγική που είχε από παλιά (2007) στο μυαλό του ο Ομπάμα , είναι η αποδυνάμωση του Chavez μέσω της χρησιμοποίησης εναλλακτικών πηγών ενέργειας και απεξάρτησης της βορειοαμερικανικής οικονομίας από το πετρέλαιο…Για τον Ομπάμα, η Βενεζουέλα είναι ένα κράτος-παρία, όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά ακριβώς επειδή ο Τσάβες «χρησιμοποιεί το πετρέλαιο για να δημιουργεί μπελάδες στις ΗΠΑ». Η ίδια πολιτική προβλέπεται και για τον σενιόρ Morales στην Βολιβία.
Αυτές οι «ενδυναμώσεις» και οι «συνεργασίες» κρυμμένες ύπουλα πίσω από μία –ούτως ή άλλως ασαφή- διπλωματική γλώσσα, ποιον μπορούν να πείσουν, ειδικά όταν μιλάμε για τον νέο αγαπητικό των περισσότερων πολυεθνικών και του συστήματος..? Έναν αγαπητικό μάλιστα που σίγουρα θα ασχοληθεί με την περιοχή πολύ περισσότερο από τον προκάτοχό του…
Α, και για να μην ξεχαστούμε από τους αντιπάλους έρχονται καμιά φορά οι σκληρότερες ατάκες. Ο μίστερ Πρέζιντεντ είπε κάποτε κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ότι «οι ίδιοι οι Λατινοαμερικάνοι είναι υπεύθυνοι για τα περισσότερα από τα δεινά τους»… Τι του λες τώρα?
http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol4/vol4_no3_sargis_obama_mccain.htm
http://origin.barackobama.com/issues/foreign_policy/#onlatinamerica
http://www.banderasnews.com/0810/edatobamalatam.htm
Εγώ πάντως θα προτιμούσα πάντως να έχει βγει ο McCain με βία και νοθεία. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι τώρα είναι απροσδιόριστα χαρούμενοι και οι ‘σοβαρές’ εφημερίδες μας έχουν πήξει στη μπούρδα.
Για την ιστορία, δείτε εδώ και την άποψη του Τσόμσκι:
http://www.chomsky.info/interviews/20081010.htm
Y - 06/11/2008 στο 13:41
Κοίτα ούτως ή άλλως ζούμε στην εποχή του χάους και της Νέας Τάξης. Αν αυτή θέλεις να έχει και αλατοπίπερο τα «παραμύθια» των Δημοκρατικών -όπως λέει και ο Chomsky στην συνέντευξη- τότε ψηφίζεις Obama.
Αν θελεις την λογική «είμαστε εδώ για να διαιωνίσουμε το χάος» χωρίς φιοριτούρες και κορδελάκια, ψηφίζεις Μακ Κέιν…
Για την Λατινική Αμερική πάντως είναι καλύτερος ο Obama σε σχέση με τον McCain. Η πολιτική του στην ήπειρο θα ήταν πιθανότατα πιο ακραία και από αυτήν της 8ετίας Μπους. Θεωρεί Chaves και Morales «στυγνούς δικτάτορες»…Too much ρε φίλε, too much…
Juan Belmonte - 06/11/2008 στο 15:16
too much έχεις δίκιο. Αλλά δε ξέρω τι έιναι χειρότερο, η πολιτική Μπους ή ν απογητευτείς περιμένοντας να αλλάξει αυτή η πολιτική. Μιλάμε απλά για διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτό που με ξενίζει είναι η θερμή υποδοχή της εκλογής Ομπάμα από τους φίλους εκεί κάτω που λες κι εσύ. Ίσως αυτή η υποδοχή να αποδυναμώσει αρκετά τα επιχειρήματα τους στο μέλλον.
compasso - 11/11/2008 στο 12:33
Κοιτάχτε εδώ την ανακοίνωση της Ομάδας της Αριστεράς στην ευρωβουλή (αυτής που συμμετέχει και ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ) να τραβάτε τα βυζιά σας!
http://www.guengl.eu/showPage.jsp?ID=6756&AREA=27&HIGH=1
@compasso, η θερμή υποδοχή είναι περισσότερο τακτικίστικη και θα έλεγα ότι δεν είναι λάθος. Υπό τον όρο βέβαια ότι αυτοί που την κάνουν ξέρουν τι πραγματικά πρεσβεύει ο Ομπάμα δηλαδή το κεφάλαιο.
Y - 11/11/2008 στο 13:44
Διόρθωση, η ανακοίνωση είναι του Προέδρου της GUE και δεν αντιπροσωπεύει όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην ομάδα. Ο Πρόεδρος είναι μέλος του ΚΚ Γαλλίας.
Y - 11/11/2008 στο 13:47
Μισό λεπτό- δεν είναι θερμή υποδοχή να λες ότι «προτιμώ τον Ομπάμα από τον Μακ Κέιν» όπως άφησε να εννοηθεί ο Κάστρο… Αυτό εννοείται τουλάχιστον με τα όσα είχε πει ο Μακ Κέιν ότι θα κάνει στην Λατινική Αμερική.
Ούτε είναι θερμή υποδοχή το «ελπίζω να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων» του Τσάβες. Ειδικά αυτό… Σου λέει κύριοι, είστε αναξιόπιστοι -ας μην φανείτε τέτοιοι για άλλη μια φορά…
Ουσιαστικά λένε ότι προτιμούν τον Ομπάμα από τον Μακ Κέιν αλλά και οι δύο δηλώσεις κρατάνε πισινή… Και ειδικά η οπτική του Κάστρο είναι καταπληκτική, ξεμπροστιάζει και τον Ομπάμα και όλο τον συρφετό που θα φέρει μαζί του…
Τώρα αν μιλάς για Χιλή, Περού και τέτοια δεν έχω υπόψη μου τι ειπώθηκε… Εκεί πιθανότατα θα έγινε όντως «θερμή» υποδοχή. Δεν θα περίμενα τίποτα περισσότερο από την δόλια Bachelet (Χιλή) και τον «yes mister» Garcia (Περού).
juanbelmonte - 11/11/2008 στο 14:50
[…] «δημοκρατικό άνοιγμα» της νέας διακυβέρνησης Ομπάμα, θα είναι στην ίδια γραμμή με αυτό που επί δεκαετίες ήταν: την απόλυτη στήριξη […]
Μικρή χώρα-Μεγάλο μήνυμα (Πραξικόπημα στην Ονδούρα ΙΙΙ) « Camino del Fuego - 13/07/2009 στο 11:41