Ο δεύτερος τρόπος να σκοτώσεις τον πρόεδρο!

Το Εκουαδόρ παραδοσιακά σκοτώνει τους προέδρους του, είτε στην κυριολεξία, με δολοφονίες, είτε μεταφορικά, τελειώνοντας την πολιτική τους σταδιοδρομία με “απότομο” τρόπο. Ο πρόεδρος Rafael Correa αφού απέφυγε τον πρώτο τρόπο θανάτου, τον φυσικό, πρέπει τώρα αποφύγει και τον δεύτερο, τον μεταφορικό.

Δεν είναι τελικά τόσο σημαντικό αν ήταν «απόπειρα πραξικοπήματος» ή «στάση» τα όσα διαδραματίστηκαν στο Εκουαδόρ τις τελευταίες ημέρες του Σεπτέμβρη. Επιχειρησιακά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραξικόπημα, χωρίς να είναι τελείως ξεκάθαρο αν αυτό οφείλετει σε αδυναμία, ή απλά σε έλλειψη βούλησης για κάτι τέτοιο. Εξετάζοντας όμως όλες τις υπόλοιπες πτυχές του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι διαφορετικό από «απόπειρα πραξικοπήματος».

Είναι πιο σημαντικό ο πρόεδρος Κορρέα να λάβει το σαφέστατο μήνυμα που έρχεται από τα γεγονότα, και το οποίο ξεκάθαρα του δείχνει ότι
-δεν είναι ο υπερδημοφιλής Πρόεδρος που ήταν μέχρι μέχρι τουλάχιστον πέρσι,
-η δεξιά όπως και ο ίδιος είχε προειδοποιήσει, είναι με τα όπλα «παρά πόδα» και ο στρατός, αν και από τις πρώτες στιγμές υποστήριξε δημόσια τον Πρόεδρο, το έκανε βάζοντάς του το μαχαίρι στο λαιμό για το ζήτημα των μισθών…

Η οργή του προέδρου μετά την προσπάθεια δολοφονίας του ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, αλλά τώρα δεν είναι λίγοι αυτοί που γράφουν, πως, ακόμα και μετά το «κάλεσμα» που απηύθυνε ο Πρόεδρος από το Προεδρικό Μέγαρο για συγκέντρωση-πορεία των οπαδών του, οι περισσότεροι που συμμετείχαν ήταν άτομα μέσα από τα κόμματα της Alianza Pais. Η αθρόα λαϊκή συμμετοχή δεν έγινε πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι κάποιοι επιχειρούσαν την δολοφονία ενός προέδρου, εξαιρετικά δημοφιλούς μέχρι πρόσφατα.  Η δημοφιλία μιας κυβέρνησης που ισορροπεί ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει, «έπιασε» ταβάνι όπως φαίνεται, καθώς, με εξαίρεση τον ίδιο τον Κορρέα δεν φαίνεται να υπάρχουν –σε αντίθεση με την Βολιβία και την Βενεζουέλα- τοπικές ηγεσίες ικανές να εμπνεύσουν και οργάνωση (ιστορικό χαρακτηριστικό της χώρας η έλλειψη της).

O πρόεδρος δεν είχε μαζί του την ευρεία υποστήριξη που ίσως θα περίμενε αφού εδώ και καιρό βρίσκεται μεταξύ διασταυρωμένων πυρών. Αν και προέβη σε ιδιαίτερα σημαντικές μεταρρυθμίσεις αυτά τα χρόνια, δεν προώθησε διαδικασίες πραγματικά ρηξικέλευθες, και όταν ήρθε η οικονομική κρίση, δεν είχε παρά να στραφεί οικονομικά και πάλι προς τα δεξιά. Έδωσε συμβόλαια σε πολυεθνικές μέσα σε περιοχές ιθαγενών, προσπαθεί να περάσει περικοπές στο δημόσιο τομέα (και στους μισθούς των αστυνομικών-εξού και η δικαιολογία τους για να «σκοτώσουν» τον πρόεδρο-ας μας πουν πόσα έπαιρναν προ Κορρέα-μήπως 300 δολάρια αντί των σημερινών 800;?;ε;!), ενώ κοινωνικά προγράμματα περικόπτονται προκαλώντας εντονότατη δυσφορία.

Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της Alianza Pais όπως γίνεται κατανοητό, αντέδρασε με αυτές τις εξελίξεις, αφού τώρα ο Κορρέα, κατηγορείται από την αριστερά και τους ιθαγενείς ότι δεν προχωρά σε αλλαγές –τώρα τελευταία μάλιστα το αντίθετο-, και από την δεξιά, ότι είναι φίλος του Τσάβες, του Μοράλες και δεν αφήνει την οικονομία της χώρας να γίνει “ανταγωνιστική” (με την …δική τους έννοια).

Και αν υπάρχουν φυλές που εξακριβωμένα τα παίρνουν χοντρά από την δεξιά αντίδραση και ξένα ιδρύματα και φορείς, δεν μπορείς να πεις το ίδιο και για όλους όσους συμμετέχουν στην CONAIE, την ιθαγενική ένωση της χώρας, η οποία κράτησε ουδέτερη επί της ουσίας στάση, καλώντας τους αστυνομικούς να σταματήσουν τις βίαιες ενέργειές τους, αλλά δεν πήρε το μέρος του Προέδρου, αδειάζοντάς τον για τα καλά… Οι ιθαγενικές κοινότητες κατηγορούν την κυβέρνηση, όχι μόνο για προγράμματα που έχει συνάψει με πολυεθνικές, για καταπίεση δικαιωμάτων και την κατηγορία περί «τρομοκρατών» αλλά και για μια γενικότερη «εκστρατεία δυσφήμισης» τους από την κυβέρνηση της Alianza.

Με τον ρόλο της πρέσβειρας των ΗΠΑ κυρίας Heather Hodges η οποία έχει βοηθήσει όποιον φασίστα και ακροδεξιό κυκλοφορεί στα μέρη που έχει «εργαστεί» και την βοήθεια της Ουάσινγκτον να αποτελούν δεδομένα γνωστα από καιρό, ο Κορρέα έπρεπε να περιμένει –και το περίμενε- μια προσπάθεια ανατροπής του. Πιθανότατα να μην περίμενε όμως τέτοιο αδειασμα από αρκετό κόσμο. Επίσης ανυσηχητικό, είναι το γεγονός ότι παρά την μικρή σε αριθμό κινητοποίηση των πραξικοπηματιών, η χώρα βρέθηκε σύντομα σε κατάσταση αναρχίας, ειδικά βέβαια στο προπύργιο της δεξιάς και πλουσιότερη πόλη της χώρας, το (αγαπητό κατατάλλα) Γκουαγιακίλ.

Παρόλα αυτά η Δεξιά δεν δείχνει σημαντικές τάσεις διάσπασης, τουλάχιστον αντίστοιχες των προηγούμενων χρόνων σε άλλα κράτη της περιοχής και βέβαια επωφελήθηκε ιδιαίτερα της «αγανάκτησης» των καημένων αστυνομικών. Πολλά από τα ντόπια και διεθνή μίντια εξυπηρέτησαν τους πατρώνες τους δουλικά μετατρέποντας την προσπάθεια δολοφονίας του Κορρέα σε «θεσμική συνταγματική κρίση». Αν γινόταν αποκλεισμός και προσπάθεια δολοφονίας του Ομπάμα, του Σαρκοζί ή του Θαπατέρο θα μιλάγαμε για «θεσμική συνταγματική κρίση»;;

Δεν έχει περάσει άλλωστε καιρός από τότε που ο Rafael Correa δήλωνε, ότι αν παρακολουθήσει κάποιος το 80% των ΜΜΕ στη χώρα θα συμπεράνει τα ακριβώς αντίθετα από όσα συμβαίνουν, ενώ μετά το πραξικόπημα δήλωσε ότι αυτοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα από το εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας «το έκαναν επωφελούμενοι της παραπληροφόρησης».

Τώρα ο πρεζιντέντε, προσφεύγει σε μία προσφιλή τακτική, της επίκλησης της αντιδραστικής δεξιάς που έρχεται πάνοπλη να τσακίσει τον λαό, προκειμένου να συσπειρώσει τους μέχρι πρότινος ενθουσιασμένους ψηφοφόρους του. Από ότι έδειξε όμως η συνολική δυναμική του πραξικοπήματος, το οποίο εξελίχθηκε σε παρωδία, εξαιτίας της μικρής επιρροής του στο σύνολο της Αστυνομίας και των Ενόπλων Δυνάμεων, ίσως να μην χρειαστεί μια ένοπλη προσπάθεια για να πέσει από την εξουσία ο Κορρέα και η Alianza. Γιατί πέραν της κωμικοτραγικής επιχείρησης από τους εξεγερθέντες αστυνομικούς και το επίδοξο θύμα τους δεν είχε την πλήρη στήριξη των δυνάμεων ασφαλείας που δεν συμμετείχαν στην εξέγερση αυτή παρά μόνο στα λόγια, αφού άφησαν για αρκετό χρόνο μια ομάδα αστυνομικών να ξεφτιλίσει τους θεσμούς και την χώρα.

Οι μεγάλες καρδιές είναι αυτές που ξέρουν να αντιμετωπίζουν τις περιόδους κρίσης, που έχουν την δύναμη να μην γονατίζουν, να μην συντριβούν. Όταν δεν γονατίζεις σε αυτές τις μαύρες μέρες έρχεται και η ανάκαμψη, πάντα καλύτερη, γιατί η περίοδος κρίσης απαιτεί προγραμματισμό και αποφασιστικότητα για να βγεις από αυτήν. Τώρα ο Κορρέα, πρέπει να τιμωρήσει, να εμπνεύσει και να προχωρήσει μπροστά: το όπλο που έχει στη φαρέτρα του είναι σημαντικότερο όλων της αντιπολίτευσης, καθώς αυτός διαθέτει το πραγματικό “οπλοστάσιο“ όντας με διαφορά από τον δεύτερο ο πιο δημοφιλής και αγαπητός πολιτικός στη χώρα, ο άνθρωπος που ανεξάρτητα των υποσχέσεων που δεν υλοποιεί, καμία σχέση δεν έχει με το πολύ πρόσφατο κατάμαυρο παρελθόν της χώρας.

Τόσο ο Κορρέα, όσο και ο Τσάβες το βράδυ των γεγονότων ανέφεραν την ίδια ακριβώς φράση “conspiraciones permanentes”, δηλαδή «συνεχείς συνομωσίες».  Σε αντίθεση με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας όμως, ίσως ο Κορρέα δεν αποτελέσει αναγκαστικά θύμα τέτοιας για να πέσει από την εξουσία αν δεν προσέξει στο άμεσο μέλλον.

Advertisement