Το ελάχιστο κακό

Η ανάπτυξη του Περού αναμένεται να φτάσει το 8,5 του Α.Ε.Π. το 2010.
Χωρίς αμφιβολία ήταν μια χρονιά θριάμβων.
Για τις πολυεθνικές και την μικροσκοπική σε μέγεθος ντόπια ελίτ.

Πρόκειται βέβαια για την ανάπτυξη των πολυεθνικών και μιας μικρής ελίτ εναντίον ολόκληρου του Περουβιανού πληθυσμού. Οι αριθμοί που τόσο λατρεύουν, χρησιμοποιούνται μεμονωμένα και εντελώς διαστρεβλωτικά για να πείσουν για το θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς. Με τους αριθμούς όμως, είναι που επιδεικνύεται η εξοργιστική ανισότητα και οι διακρίσεις που προκαλεί η «ανάπτυξη» της κυβέρνησης του Alan Garcia.

Οι επενδύσεις δέκα εταιριών το 2010, ξεπέρασαν τις συνολικές αποδοχές 12 εκατομμυρίων εργαζομένων. Τα 8 δις δολάρια που επενδύθηκαν από αυτές τις δέκα εταιρίες, χάρη στις διευκολύνσεις της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Περού, ξεπερνούν κατά πολύ τις αποδοχές του 42% του πληθυσμού της χώρας.

Όντως το Περού είναι υπόδειγμα φιλελευθερισμού: οι εταιρίες στήνουν τρικούβερτο γλέντι χορεύοντας πάνω στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των ιθαγενών και των εργατικών τάξεων των πόλεων. Κάποιοι ελάχιστοι αριθμοί ευημερούν, εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας: ένα στα τρία ανήλικα παιδιά αναγκάζεται να δουλεύει, ενώ αυξάνεται συνεχώς το συνολικό ποσοστό του εθνικού πλούτου που βρίσκεται στα χέρια μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας. Οι απεργίες (π.χ. μεταλλωρύχων, ιθαγενών, κτλ. ) και οι διαμαρτυρίες (π.χ. σεισμοπαθών) αντιμετωπίζονται ως παράνομες και καταστέλλονται με δολοφονικό ζήλο από τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας. Ο νόμος περί επενδύσεων είναι από τους ευνοϊκότερους του κόσμου. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Fransisco Durand τέτοιος νόμος δεν υπάρχει ούτε στην Ε.Ε., ούτε στις Η.Π.Α, ούτε σε καμία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Η κυβέρνηση υποκλίνεται μπροστά στις πολυεθνικές και στα πλαίσια της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας περισσότεροι από τους μισούς –εργαζόμενους- Περουβιανούς δεν είναι σε θέση να τα βγάλουν πέρα σε θέματα καθημερινής διαβίωσης. Κι ενώ η οικονομία –μας λένε- έχει διπλασιαστεί από το 2005, οι φτωχοί και απόλυτα φτωχοί μειώνονται με απελπιστικά αργούς ρυθμούς ή και μένουν σταθερά πολύ ψηλά. Σε κάποιες περιοχές μάλιστα φτάνουν το 65-70%. Εκεί, στα δάση του Αμαζονίου, που ο κόσμος θερίζεται από κοινές αρρώστιες ή πεθαίνει από τσίμπημα εντόμου και τις προάλλες …νυχτερίδων!  Τι λέει η κυβέρνηση; Ότι φταίνε οι ίδιοι για τη φτώχεια τους. Απλά πράγματα!

Περιττό να αναφερθεί ότι η ανεργία από τις επίσημες στατιστικές είναι εξαιρετικά χαμηλότερη από την πραγματική καθώς οι κυβερνητικές υπηρεσίες εγγράφουν ως εργαζόμενους ανθρώπους “εφευρίσκοντας” δουλειές και χώρους εργασίας. Φυσικά, ακόμα και μέσα στο Περού είναι δύσκολο να μάθεις για αυτή την εξοργιστική κατάσταση αφού τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια της παραγωγής έχει εδώ και χρόνια επεκτείνει την κυριαρχία του και στα Μ.Μ.Ε. Η κυβέρνηση φιμώνει όποιον αντιδρά, μέσω
-μιας βαθιάς ρατσιστικής αντίληψης εναντίον του μεγάλου ιθαγενικού πληθυσμού που θεωρείται ανάξιος παρουσίας
-μιας καταστροφικής διαστρέβλωσης και δαιμονοποίησης της αριστεράς.

Καθώς ο Alan Garcia, ο  ικανότατος για το σύστημα αυτός Πρόεδρος δεν θα ξαναβάλει υποψηφιότητα, τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. έχουν ξεκινήσει μία τεράστια εκστρατεία προκειμένου η Δεξιά να μονοπωλήσει τις εκλογές του Απρίλη. Στόχος τους, αν υπάρξει Δεύτερος Γύρος, να είναι δύο δεξιοί υποψήφιοι διεκδικητές… Τρεις άλλωστε από τους τέσσερις υποψηφίους που έχουν ελπίδα για την προεδρία είναι νεοφιλελεύθεροι μέχρι τα μπούνια (θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα).

Πρέπει να σημειώσουμε ότι από τα 30 εκατομμύρια πληθυσμού ψηφίζουν τα 12 με 13 (με συμμετοχή άνω του 85%), ότι μεγάλοι ιθαγενικοί πληθυσμοί δεν βρίσκονται γραμμένοι σε κανένα ληξιαρχείο και ότι αριστερός στο Περού, όπου έχει μείνει μετά από δεκαετίες σφαγών και καταστολής, ισούται περίπου με σφαγέα, κατηγορία βέβαια που με ευκολία αποδίδεται και στους ιθαγενικούς πληθυσμούς όταν αμύνονται με βέλη εναντίον τανκ…

Η σπίλωση που έχει δεχτεί η αριστερά στη χώρα, συγκρίνεται παγκοσμίως μόνο με χώρες τύπου Γουατεμάλας. Γιατί, αν στην Ευρώπη έχει στηθεί εδώ και χρόνια μια μεγάλη προσπάθεια πλήρους ποινικοποίησης του κομμουνισμού είτε ως θεωρία είτε ως πράξη, στο Περού έχει γίνει πραγματικότητα.

Οι κατηγορίες εναντίον των κομμουνιστών ως σφαγέων στήθηκαν –μέσω του μονοπωλίου των Μ.Μ.Ε και της εκπαίδευσης- από τις κυβερνήσεις Γκαρσία και Φουτζιμόρι στα τέλη των 80ς και τις αρχές των 90ς, στηριζόμενες και στις σκληρές τακτικές του Sendero Luminoso, του Φωτεινού Μονοπατιού, του οποίου η ωμότητα και η απολυτότητα το εξώθησε στον απομονωτισμό από άλλες αριστερές οργανώσεις/κόμματα και κυβερνήσεις. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνητικές ωμότητες εναντίον των αριστερών και των ιθαγενών οι οποίες συνεχίζονται απρόσκοπτα, παραμένουν καλά κρυμμένες για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, βρισκόμενες συνήθως υπό τη μορφή πολυετών ερευνών ανεξάρτητων φορέων, οι οποίες σύντομα ξεχνιούνται, αφού μαθαίνονται από ελάχιστους.

Το Φωτεινό Μονοπάτι παίζει ακόμα σημαίνοντα ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας ως η κομμουνιστική ακραιότητα, ο κόκκινος εφιάλτης που ποτέ δεν πρέπει να ζήσει το Περού: ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ο Ollanta Humala έχασε από τον Alan Garcia το 2006, ήταν οι κατηγορίες περί κρυφής υποστήριξης του “Φωτεινού Μονοπατιού” και οι φήμες περί αμνηστίας που θα παραχωρούσε στους φυλακισμένους της οργάνωσης. Οι τακτικές του Φωτεινού Μονοπατιού έχουν μονοπωλήσει τον κομμουνισμό και ό,τι τον περιβάλλει, γιατί έτσι βόλευε τις κυβερνήσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Εκτός της λυσσαλέας επίθεσης όμως οι αριστερές δυνάμεις στο Περού έχουν να ξεπεράσουν και ένα άλλο κλασικό για τον χώρο πρόβλημα που εδώ έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις: για να αναφερθούν οι διασπάσεις, οι επανενώσεις, οι ξανά μανά διασπάσεις και οι ξανά μανά επανενώσεις της αριστεράς στη χώρα θα έπρεπε να γραφτεί εγκυκλοπαίδεια. Μεγάλο μέρος κατέβηκε ενωμένο στις εκλογές του 2006 αλλά απέτυχαν οικτρά αποσπώντας μόλις το 0,3% των ψήφων για τις Προεδρικές και το 1,2 για το Κοινοβούλιο. Τώρα η κατάσταση είναι χαοτική. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, τα περισσότερα κόμματα της αριστεράς θα στηρίξoυν έναν εθνικιστή υποψήφιο, ενώ ένα άλλο ίσως απέχει… H κατάσταση είναι μύλος. O καθένας έχει τη δική του άποψη και το δικό του παρακλάδι… (Το δε ψάξιμο για να καταλάβεις τι γίνεται ακόμα χαοτικότερο)

Το Partido Comunista Peruano-Unidad, το Partido Socialista, και το Partido Socialista Revolucionario, θα στηρίξουν τον Ollanta Humala που ηγείται του συνασπισμού Gana Peru, του οποίου κυριότερο κόμμα είναι το Partido Nacionalista Peruano. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτή η συμμαχία είναι προϊόν της ανάγκης της περουβιανής αριστεράς για επιβίωση. Από την άλλη ο Partido Comunista-Patria Roja ανακοίνωσε αποχή με αιτία την έλλειψη ώριμων συνθηκών και ενότητας στον αριστερό χώρο.

Ο Ollanta Humala, ηττημένος από τον Garcia το 2006, θεωρείται ο μόνος αντινεοφιλελεύθερος από τους υποψηφίους.  O Humala θεωρείται ως Etnocacerista, όπως ονομάζεται η εθνικιστική ιδεολογία που έχει ως κύρια πηγή έμπνευσης τον στρατιωτικό και Πρόεδρο της χώρας Andrés Avelino Cáceres. Ο ιδιόρρυθμος λατινοαμερικάνικος εθνικισμός από τον οποίο διαπνέονται πολλές ιδέες και υποσχέσεις του Humala δεν τον μετατρέπει αυτόματα σε ενδεδειγμένη λύση. Η πολιτική και στρατιωτική του σταδιοδρομία μέχρι τώρα δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Ο Humala όμως έχει ένα μοναδικό πλεονέκτημα: τη σύγκριση με τους υπόλοιπους υποψηφίους που τον μετατρέπει στο ελάχιστο κακό που μπορεί να προκύψει από την εκλογική αναμέτρηση του Απρίλη…

Ο Humala αναμένεται να υποστηριχτεί από τις ηπειρωτικές φτωχές επαρχίες και όσους ιθαγενείς ψηφίσουν/έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν, αλλά όχι και από την πρωτεύουσα και τις παραλιακές πόλεις της χώρας, που είναι συντηρητικές. Εκεί ίσως τον προτιμήσουν κάποια φτωχά προάστια … Σίγουρα όμως δεν τον προτιμά η οικονομική ολιγαρχία της χώρας, αφού είναι ο μόνος που υπόσχεται να ακολουθήσει μια πιο ανεξάρτητη γραμμή, να προχωρήσει σε αναδιανομές, κτλ… Φαίνεται να είναι όντως ο μοναδικός που διαφέρει από τους άλλους τρεις που εμφανίζονται ως σοβαροί διεκδικητές:

-την κόρη του πρώην Προέδρου Alberto Fujimori, Keiko,
-τον πρώην δήμαρχο της Λίμα φιλελεύθερο Luis Castañeda Lossio,
-και τον επίσης φιλελεύθερο Alejandro Toledo.

Παρόλα αυτά, δεν είναι όλα χαμένα: οι αγώνες των ιθαγενών στα βάθη της Αμαζονίας έδειξαν τα τελευταία χρόνια ότι η καπιταλιστική λαίλαπα της κυβέρνησης Garcia δεν είναι ανίκητη, καθώς έστω και με τίμημα αρκετές ζωές, οι ιθαγενείς κατάφεραν σε κάποιες περιπτώσεις να αναγκάσουν την κυβέρνηση να πάρει αρκετά νομοσχέδια-διατάγματα πίσω… Η μόνη ελπίδα μοιάζει να είναι οι αγώνες και οι θυσίες.
Αλλιώς οι κοινωνικές δυνάμεις που επιζητούν την αλλαγή θα πρέπει να στηριχτούν στον Humala.
Και το μεγάλο ερωτηματικό δεν είναι δυστυχώς τι θα κάνει η αριστερά στο Περού, αλλά τι πραγματικά έχει στο μυαλό του να κάνει ο Humala που –από την τέταρτη θέση των δημοσκοπήσεων των καθεστωτικών ΜΜΕ αυτή τη στιγμή- μοιάζει να αποτελεί την μοναδική ευκταία εκλογική λύση ως ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών…

Με δεδομένη πάντως την μεγάλη αστάθεια των κομματικών συσχετισμών ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων αλλά και το δεδομένο ότι ο Απρίλης είναι μακριά, πολλά ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά.

Advertisement